Książę Ciemności XIII

Hej, hej!

Dzisiaj wracamy do Księcia, zbyt długo zostawiłam Naruto i jego przyjaciół w drodze do szpitala. ;) 

Wszystkim, dla których tak jak dla mnie, rusza nowy rok akademicki ( tym którzy uczą się się od września też!) życzę wytrwałości, cierpliwości i chęci do nauki. Przed nami kolejne miesiące nauki i nowych wyzwań. ;)

Sasuke i Gaara siedzieli obok siebie na ciasnych szpitalnych krzesłach. Nie mogli zostać z rannymi na oddziale intensywnej terapii. Nie musieli nawet opowiadać co się stało, szpital zalewali poszkodowani w wyniku zawalenia budynku. Shikamaru i Kiba nie odnieśli dużych obrażeń, zostali opatrzeni i odesłani a dodatkowe badania, poza tym ich życiu nic nie zagrażało. Złamanie Deidary było na tyle poważne, że przewieziono go na salę operacyjną, zapewne będzie musiał zostać tu na dłużej. A Naruto od razu zabrano na prześwietlenie, potem również na operację. W jego przypadku nie dowiedzieli się nic poza tym, że obrażenia blondyna są dużo poważniejsze niż pozostałych członków zespołu. Od razu go zabrali, całkowicie ignorując Sasuke i nie pozwalając iść za personelem szpitala. Nawet nie wiedział, gdzie konkretnie go przewieziono. Miał tylko nadzieję, że wszystko będzie dobrze, zajmą się nim i wyleczą rany.

Dzień jedenasty

Witajcie, jak zapowiadałam wcześniej wprowadzam zmianę w publikowaniu: od przyszłego tygodnia posty będą pojawiały się w każdą sobotę o godzinie 20.

Nie wierzę, że ostatnim razem nie napisałem całego raportu. Z dnia na dzień, wykazuję się coraz większym brakiem profesjonalizmu. Naruto mnie fascynuje, wzbudza moje zainteresowanie, przez co obserwacja pochłania dziewięćdziesiąt procent moich myśli.

Dzień dziesiąty

Mija dziesiąty dzień. Siedzę w kawiarni niedaleko akademika, piję słodką kawę i zapisuje kolejne przemyślenia. W nocy Naruto dostał wysokiej gorączki, bardzo źle się czuł, a ja nie wiedziałem co zrobić w pierwszej chwili.

Dzień dziewiąty

Dzisiaj mija dziewiąty dzień obserwacji. Niestety, z mojej perspektywy nie przynoszą pożądanych efektów. Zamiast skwapliwie notować zwyczaje, rutyny, zachowania, upodobania i tym podobne, stale skupiam się na własnych odczuciach względem obiektu. Być może źle podchodzę do całego projektu: chciałem potraktować Naruto jak typowy obiekty, jak reakcje, którą obserwuję i jedynie notuję zauważone zmiany, testuję wpływ czynników zewnętrznych… Czynniki zewnętrzne… dodam wykrzyknik, na to jeszcze nie poświeciłem ani minuty. O czym to ja… Ah. Mam poczucie, że dziennik zmierza w złą stronę, tracąc obiektywizm, a przejmując moje emocje. Czyniąc drogocenny zapis eksperymentu osobistym pamiętnikiem.