Obietnica

Północna część Tokio zawsze należała do jednej z najspokojniejszych, ale ostatnio coraz częściej w wiadomościach wspomina się o pobiciach i kradzieżach.       

Akurat tego wieczoru wszystko wydawało się spokojne i wręcz przyjemne. Łagodny, wieczorny wiatr poruszał liśćmi na gałęziach. O dziwo, nawet żaden samochód nie zakłócał idealnej ciszy. Szum drzew utulał do snu dzieci i zmęczonych pracą rodziców.

Niemal wszyscy mieszkańcy miasta zgromadzili się na wielkiej imprezie z okazji otwarcia hotelu, w którym jest nowy klub nocny. Nikt nie wiedział, dlaczego aż tyle osób wybrało się na jego otwarcie, ale dzięki temu miasto, choć na jedną noc stało się spokojniejsze. 

Jednak wśród tej ciszy słychać było kłótnie. Bardzo głośną kłótnię. Dwóch młodzieńców spierało się o coś na środku ulicy. Tak, młodzieńców. Na oko mieli siedemnaście, może osiemnaście lat. Obaj w garniturach. Stali przed limuzynami gestykulując i na siebie wrzeszcząc. Jasnowłosy starał się uspokoić tego drugiego z czerwonymi włosami, co można było wywnioskować z jego gestów. Obserwujący ich z daleka ciemnowłosy nie znał powodu sprzeczki, jednak pamiętał, o co poprosił go jego chłopak przed wyjściem. Powiedział wtedy: „Kochanie, wiem, że chcesz pojechać ze mną, ale zrozum - to porachunki między gangami. Nie chcę cię w to wciągać jeszcze bardziej. Twój ojciec jest moim szefem, ale to nic nie znaczy.” Tu uśmiechnął się czule. „Zaufaj mi. Na pewno wrócę. To nie pierwsza taka sprawa. Taka moja rola. Jestem mediatorem, nie zapominaj o tym. Wiem, co robię. Proszę, nie narażaj się i nie pokazuj choćby nie wiem co. Obiecasz mi to?” W tym momencie brunet podniósł zatroskane spojrzenie zatapiając się w niesamowitym błękicie. Jakżeby mógł mu odmówić? Oczywiście obiecał nie zdradzać swojej obecności, jednak Sasuke doskonale wiedział, że jeżeli dojdzie do czegoś poważniejszego, blondyn sobie nie poradzi. Ojciec zawsze wysyłał z nim co najmniej dwóch ochroniarzy, więc, o co chodzi tym razem? Może „przeciwnik” jest niegroźny? Może to nic poważnego? 

Właśnie takie myśli zaprzątały jego głowę, gdy niespostrzeżenie podchodził coraz bliżej czarnych samochodów. Jedynie jeden z kierowców mógł coś zauważyć. Chłopcy byli zbyt zajęci kłótnią - bo inaczej tego nazwać nie można - aby dostrzec coś jeszcze. 

Nagle czerwonowłosy wyciągnął spod marynarki broń, wycelował i strzelił. Raz, drugi… Ciszę ze świstem przerwały naboje wystrzelone w kierunku kierowcy i blondyna. Sam sprawca z uśmiechem wsiadł do swojego auta i z pośpiechem odjechał z miejsca zbrodni. To stało się tak szybko… 

Serce czarnowłosego zamarło, źrenice rozszerzyły się ze strachu, a z jego gardła wydobył się krzyk. Od razu pobiegł w kierunku upadającego ciała. Trzysta metrów w tej chwili wydawało mu się kilometrami. Kiedy wreszcie pokonał tą odległość upadł na kolana i wziął w ramiona blondyna. 

- Naruto?! Naruto?! Naru… - w jego głosie pobrzmiewała panika. Potrząsnął nim delikatnie. Spojrzał na powiększającą się plamę czerwieni, na wcześniej nieskazitelnie białej koszuli. Ściągnął swoją marynarkę, zwinął ją i przycisnął do rany, chcąc choć trochę zatamować krwawienie. Trzęsącą się ze zdenerwowania dłonią wyciągnął telefon z kieszeni i wezwał pogotowie.

- Sa…suke… - wyszeptał blondyn, patrząc na twarz ukochanego. - Miałeś… nie wychodzić. - uśmiechnął się delikatnie.

- Naruto… - łzy zaczęły spływać po jego bladych policzkach. - To moja wina. Powinienem wyjść wcześniej. Ochronić cię… - spuścił niżej głowę. - Przepraszam… to… to nie tak miało być.

-Ćśśśś… - Naruto przyłożył dłoń do jego policzka. - Nie przepraszaj kochanie. To… to tylko… draśnięcie - przymknął oczy.

- Nie zamykaj oczu! Zostań ze mną! Zaraz będzie karetka! Wyleczą cię, zobaczysz! - patrzył z nadzieją jak lazurowe oczy znów się otwierają, a ich właściciel lekko się uśmiecha.

- Tak, właśnie tak. Patrz na mnie. Nie zasypiaj - zaczął głaskać jego splątane kosmyki, szepcząc pod nosem modlitwę do wszystkich bogów tego świata. 

- Nie możesz odejść… nie teraz, kiedy wreszcie to zrozumiałem… nie po tej obietnicy… - kontynuował monolog. - Nie zostawiaj mnie proszę. Nie chcę… nie chcę cię stracić - łzy na nowo zaczęły spływać strumieniami po jego twarzy. Przytulił mocniej jasnowłosego do siebie.

-Mmmmm… jak ciepło… już prawie nic mnie nie boli… - powiedział, co jeszcze bardziej przestraszyło bruneta. Uniósł nieznacznie głowę, wpatrując się w powili gasnący blask lazurowego spojrzenia, które kierowane na niego, wciąż było pełne szczęścia, czułości i miłości. Znów wyciągnął dłoń, z trudem sięgając do czarnych kosmyków i wplatając w nie palce. Delikatnie pociągnął zapłakaną twarz w swoją stronę. Brunet pod opalenizną Naruto, dostrzegł, że chłopak bardzo zbladł pod wpływem utraty krwi. Nie opierał się. Pozwolił, by Naruto przyciągnął jego twarz do swojej i delikatnie przyłożył czoło do jego czoła. Ich oddech zmieszały się. 

- Sasuke… tak bardzo cię kocham… proszę… - urwał aby zaczerpnąć powietrza.

- Naruto, kochanie, nie mów nic więcej. Nie przemęczaj się.

- Potem… mogę nie mieć… drugiej szansy - uniósł kącik ust w parodii uśmiechu. Czarnowłosy nie chciał dopuszczać do siebie świadomości, że blondyn może umrzeć. Tak po prostu. Umrzeć i go zostawić. Jednak posłuchał niebieskookiego. - Proszę nie zapomnij mnie.

- Co ty wygadujesz? Będziemy razem. Wyzdrowiejesz. Będzie dobrze - powiedział, a widząc prośbę w oczach ukochanego dodał: - Nigdy, nie zapomnę o tobie nigdy! - wyszeptał z mocą i pewnością w głosie Sasuke. Pogładził blizny na jego policzku, a Naruto przyciągnął go do siebie jeszcze bliżej, używając resztek swojej siły. Ich usta złączyły się w czułym i niemal niewinnym pocałunku. Po policzku jasnowłosego spłynęła samotna łza, a za nią kolejna. Kiedy odsunęli się od siebie, Sasuke uniósł głowę i zajrzał głęboko w oczy blondyna.

- Kocham cię - powiedział i zobaczył, jak oczy Naruto zamykają się, a dłoń dotąd lekko wplątana w jego włosy, opada w dół. Jego ciało stało się bezwładne, a głowa lekko opadła na bok. Z oddali słychać było dźwięk karetki, pędzącej na sygnale. Sasuke tylko mocniej wziął w ramiona jasnowłosego, wciąż szepcząc jego imię i w duchu zaklinając żeby kierowca jechał szybciej. 

Kiedy pojazd dojechał na miejsce, wszystko potoczyło się bardzo szybko. Ratownicy zabrali Naruto do ambulansu, Sasuke wpakowali razem z nim. Brunet był tak otępiały, że ledwo rozumiał, co dzieje się dookoła. Ktoś podał mu jakiś zastrzyk. Inna osoba posadziła go na czymś. 

Gdy znaleźli się w szpitalu, Naruto od razu zabrali na operację. Jedna z pielęgniarek zaprowadziła go do poczekalni przed salę operacyjną informując, że zaraz ktoś do niego przyjdzie. Chwilę później pojawił się lekarz w białym fartuchu, z długopisem i dużym zeszytem.

- Witam, jak nazywa się operowany?

- Uzumaki Naruto - szepnął, a po jego policzku spłynęła łza, znikając w kołnierzyku czarnej koszuli.

- Proszę podać jego dane, a i jak pan zna to grupę krwi.

- Siedemnaście lat, grupa krwi AB minus. 

- A pan to?

- Uchiha Sasuke jego… jego przyjaciel.

-Mhmm… - pokiwał w zamyśleniu głową lekarz. - Czyli tak to się teraz nazywa…  - brunet tylko na niego spojrzał. - Jak będzie coś wiadomo damy panu znać. 

W tej chwili obraz przed jego oczami zaczął się zamazywać, zanikać, rozpływać, a jego samego pochłonęła ciemność…

- Narutoooo! - zerwał się do siadu, cały mokry, z włosami klejącymi się do czoła. Pościel i spodnie dresowe też kleiły się do jego ciała. W głowie mu huczało, policzki miał rozpalone i mokre od łez, które jeszcze przed chwilą, spływały na miękką poduszkę. Szybko rozejrzał się po pokoju. Ciemno. Wyciągnął rękę w bok i poczuł, że jego palce splatają się z innymi. Ktoś przyciągnął go do siebie, przytulił do swojej piersi i zaczął lekko kołysać. Wolna dłoń odgarnęła z czoła czarnowłosego mokre, posklejane potem włosy, a druga ścisnęła mocnej jego palce. Czyjeś usta pocałowały go w skroń, a potem zsunęły się niżej do ucha. Ciemnowłosy poczuł znajomy zapach i łaskotanie włosów przy twarzy.

- To tylko sen. Dzięki wszystkim to był tylko sen - mocno objął osobę dla niego najważniejszą i wtulił twarz w zagłębienie jego szyi.

- Znowu ten sam koszmar? - ciepły oddech omiótł jego ucho.

- Naruto… kiedy to minie? Tak bardzo się bałem. Bałem się, że cię straciłem. I boje się cały czas…

- To było pięć lat temu. Nic takiego już się nie powtórzy - uśmiechnął się, chcąc dodać mu otuchy, nawet jeśli on nie mógł teraz tego dostrzec. Sasuke tylko mocniej go objął. - No już… uspokój się - delikatnie odsunął go od siebie i zapalił nocną lampkę przy łóżku. - Widzisz? Jestem cały i zdrowy  – szeroko się uśmiechnął wykonując rękami gest prezentujący jego osobę.

- To było takie realne… - westchnął. - Jak zawsze.

- Pamiętasz co ci obiecałem noc przed tym?

-Yhym… - usłyszał niewyraźną odpowiedź, gdyż Sasuke siedział ze spuszczoną głową. Naruto ujął jego twarz w dłonie tym samym zmuszając żeby spojrzał mu w oczy.

- Pamiętasz? Naszą obietnicę? - Nie odpuszczał.

- Tak, pamiętam.

- Powiedziałem ci wtedy, że nigdy, przenigdy cię nie zostawię. Że będziemy razem, nieważne co się stanie.

- A ja powiedziałem, że zawsze będę przy tobie i zawsze będę cię chronił, bez względu na wszystko. Nawet za cenę mojego życia - uśmiechnął się, przypominając sobie tamten dzień.

- Zabroniłem ci tak mówić - wypuścił jego twarz ze swoich dłoni i oparł się czołem o jego czoło. - Nie chce żyć bez ciebie.

- Ja bez ciebie także - w tym momencie Naruto zachichotał cicho.

- Kto by pomyślał, że Sasuke zdystansowany do wszystkich pokocha kogoś takiego jak ja. I że będzie taki romantyczny.

-Tylko przy tobie - mruknął i pocałował go w nos.

- Już wszystko dobrze? Możemy iść spać? Jest trzecia.

Widząc jego niepewną minę położył głowę na jego klatce wsłuchując się w nierówne bicie serca. Przymknął oczy czując jak czarnowłosy obejmuje go i wtula twarz w jego włosy głęboko wciągając powietrze w płuca.

Blondyn zastanawiał się kiedy to się skończy. Od tamtego wydarzenia minęło pięć lat. Całe pięć lat. A mimo to Sasuke wciąż ma ten sen. Po tym jak postrzelono Naruto i na szczęście wyszedł z tego cało, ledwo ale wyszedł, Sasuke zrobił awanturę swojemu ojcu, dzięki czemu obaj nie należą już do gangu. Formalnie tak, ale praktycznie? Nawet o nich nie wspominają. Są znani jako synowie „postrachów Tokio”. Ludzie z nimi nie zadzierają, co ułatwia im życie. Dzięki wsparciu Itachiego, starszego brata Sasuke, udało im się przeprowadzić i zamieszkać razem.

Obecnie są na studiach na tej samej uczelni, a nawet na tym samym kierunku. Nie muszą pracować. Dzięki rodzicom i Itachiemu mają wszystko czego im trzeba i ile im tego trzeba. Życie dobrze im się układa. Nawet mają kilku całkiem dobrych przyjaciół.

Sprawca tamtej strzelaniny, o ile można to nazwać strzelaniną, następnego dnia został znaleziony przez policję na obrzeżach miasta. Martwy. Był tak pokiereszowany, że policji ciężko było ustalić jego tożsamość. Jak się potem dowidzieli, to Itachi z „kumplami” ze swojej grupy dopilnował, aby czerwonowłosy nie ujrzał kolejnego wschodu słońca. I wszystko przez to, że powstał konflikt o kilka nic niewartych kasyn. Naruto prychnął w duchu. Jacy niektórzy ludzie są zachłanni i próżni.

Jego rozmyślania przerwał ciemnowłosy, ustami zjeżdżając z jego włosów niżej. Najpierw przygryzł płatek jego ucha, potem pocałował wrażliwe miejsce tuż za nim, na co blondyn mruknął, wyrażając zadowolenie. Z każdą chwilą zsuwał się niżej, zaznaczając wilgotną ścieżkę od ucha na szyję. Blondyn uniósł się lekko odchylając głowę do tyłu, tym samym dając Sasuke większy dostęp do swojej szyi. Uśmiechnął się, kiedy dłonie bruneta wsunęły się pod jego podkoszulek, w którym zawsze spał. Wplótł palce we włosy czarnowłosego odciągając go od swojej szyi. Brunet od razu wpił się w usta niebieskookiego, a czując jak te rozchylają się zapraszająco, pogłębił pocałunek. Całowali się spokojnie, jakby rozkoszując się sobą nawzajem. Sasuke na chwilę oderwał się od malinowych ust aby, zdjąć z Naruto koszulkę, po czym odrzucić ją gdzieś w bok i znów go pocałować. Nie przerywając pocałunku, delikatnie położył niebieskookiego na poduszkach, przez co teraz znajdował się nad nim. Kolano wsunął między uda swojego chłopaka, podpierając się jednocześnie na łokciach, aby go za bardzo nie przygnieść.

- Ała - wysapał blondyn.- Głupia poduszka - syknął wyciągając spod pleców owy przedmiot, przez który było mu niewygodnie. W tej chwili Sasuke na powrót zainteresował się jego szyją, od czasu do czasu przysysając się w niektórych miejscach, robiąc mu malinki. Naruto zarzucił mu ręce na kark, ponownie wplatając palce w jego włosy. Kiedy ta zabawa znudziła się ciemnowłosemu, wrócił do wcześniejszego zajęcia. Końcem języka przesunął po jego dolnej, a potem górnej wardze. Błękitnooki mocniej chwycił ciemne kosmyki w dłonie przyciągając jego usta bliżej swoich, gładząc blady kark wolną dłonią. Ręce Sasuke co rusz przesuwały się po bokach blondyna, a ich nagie torsy ocierały się o siebie. W tej chwili Naruto poruszył się, niechcący ocierając się o udo bruneta, znajdujące się między jego własnymi, co zaowocowało jego głośnym jękiem. Brunet uśmiechnął się, po czym powoli zaczął zsuwać dłonie w dół, zatrzymując je na krawędzi spodni od dresu ukochanego. Resztką swojej woli blondyn oderwał się od jego ust i niechętnie chwycił za nadgarstek ciemnookiego. Chwile panowała cisza, którą w końcu przerwał jasnowłosy.

- Sasuke. Nie dzisiaj - powiedział zachrypniętym głosem.

Patrząc w bezdennie ciemne oczy z metalicznym blaskiem, dostrzegł iskierki pożądania, które zapewne i w jego własnych oczach dało się zauważyć.

- Dlaczego?

- Jutro… Dzisiaj mamy test z historii - niechętnie przypomniał brunetowi. - Dlatego chciałbym poruszać się normalnie.

- Na pewno? - prowokacyjnie otarł się o krocze partnera na co ten jęknął przeciągle.

- Sasuke! - przyciągnął go do długiego i namiętnego pocałunku.

Chwile później czarnowłosy położył się obok, a Naruto od razu wtulił się w niego.

- Śpijmy już. Jest późno - szepnął i ułożył się wygodniej na poduszce. Dłoń Sasuke podjęła ostatnią próbę sprowokowania Naruto i zawędrowała pod spodnie na pośladek niebieskookiego.

- Sasu…

- No co? - udał, że nie wie o co chodzi.

- Sasuke… test… - szepnął mu do ucha.

- Żeby przerywać w takim momencie… - jęknął brunet, przesuwając dłoń na plecy chłopaka. Naruto zachichotał.

- Dobranoc kochanie - pocałował go jeszcze w usta na dobranoc.

- Tak, dobranoc - mruknął i przytulił twarz do jego włosów.

Chwilę później pokój wypełniały dwa równe, spokojne oddechy, a chłopcy do rana spali już spokojnie.