Pomarańczowy płomyczek VII

Powróciła wena na Płomyczka! Rozdział dość krótki. Miałam w planach wstawić dłuższy, ale doszłam do wniosku, że rozbiję go na siedem i osiem :)

Na środku pokoju leżała potłuczona ozdobna waza, która służyła im jako punkt gromadzenia niepotrzebnych papierów i kartek. Kawałek dalej zeszyt i książki. Sprawca całego bałaganu siedział na swoim łóżku mierząc Naruto groźnym spojrzeniem. Obserwował jego poczynania, nic nie mówiąc.

- Sasuke? - odpowiedziała mu cisza. Pozwolił ignorować się z nadzieją, że kiedy chłopak trochę ochłonie zacznie z nim rozmawiać. Chciał się uspokoić po zajściu z Saiem, a jak do tej pory rozmowa z brunetem zawsze mu pomagała.

Rozebrał się, powiesił kurtkę, odstawił buty i z westchnieniem zabrał się za sprzątanie po czarnookim. Słyszał jak brunet podnosi się z łóżka lecz nie przejmując się tym wyrzucił szkło do kosza. Odwracając się zdążył jedynie zarejestrować błysk czerni zanim uderzył plecami o ścianę popchnięty przez bruneta. Sasuke jedną rękę oparł na ścianie tuż nad jego głową, natomiast drugą przytrzymywał szyję jasnowłosego.

- Coś się… Stało Sasuke? - mruknął niepewnie siląc się na spokój.

- Ty się jeszcze pytasz? - warknął. - Nie przychodzisz na treningi, olewasz zajęcia. Do pokoju wracasz nocami.

- Trener jakoś się nie skarży.

- Trener nie jest kapitanem drużyny!

- Ale ma większą władze.

- Nie obchodzi mnie to.

- To dlaczego tak się wściekasz? - uśmiechnął się kącikiem ust. Miał to być przyjazny uśmiech, Sasuke, jednak źle go odebrał. Mocniej przycisnął ramię do jego szyi.

- Za miesiąc eliminacje - powiedział jakby to wszystko wyjaśniało. - Nasza szkoła nie może przegrać.

- Oczywiście, że może - blondyn szarpnął się w uścisku - nie rozumiem do czego zmierza ta rozmowa. Powiedz o co ci chodzi, a nie bawisz się w podchody.

- W nic się nie bawię - syknął - mówię jak jest. Zamiast przychodzić na treningi niańczysz Saia, masz ciekawsze zajęcia!

- Tak? Jakie? - przechylił głowę na bok. Lubił czasem podrażnić bruneta. Powoli zaczynał mu ciążyć uścisk na szyi. - Oświeć mnie.

- Treningi. Lekcje. Szkoła.

- Nie mów mi, że nagle stałeś się przykładnym uczniem, który nie robi nic po za nauką - prychnął krzywiąc się.

- Nawet bez nauki mam lepsze oceny od ciebie - uśmiechnął się wrednie. - Kiedy mówię, że jest trening, widzę cię dziesięć minut przed czasem pod salą - dodał.

- A jak nie?

- Nie ma nie. Jesteś w drużynie - gniewnie zmrużył oczy.

- Nie chcę w niej być!

- Trzeba było pomyśleć na początku - docisnął ramię tak mocno, że Uzumaki nie mógł już złapać powietrza. Złapał go za rękę i spróbował ją odciągnąć, jednocześnie podejmując desperacką próbę wzięcia oddechu. Sasuke, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co właśnie zrobił puścił chłopaka i odsunął się kilka kroków w tył. Patrzył jak blondyn osuwa się po ścianie na podłogę i kaszląc nabiera zbawiennego tlenu w płuca.

- Od... Odbiło... Ci? - Wysapał wciąż trzymając się za gardło.

Uchiha zamrugał kilkukrotnie po czym odwrócił się i skierował w stronę wieszaka. Zabrał kurtkę, ubrał buty i kiedy już miał wychodzić, cofnął się i kucnął koło blondyna. W pierwszym odruchu chciał powiedzieć, coś co, mogłoby w jakimś stopniu wynagrodzić niebieskookiemu jego zachowanie, jednak nic takiego nie przychodziło mu do głowy. Po za tym wciąż był na niego wściekły. Kiedy jego oczy napotkały błękitne spojrzenie, zacisnął usta w wąską kreskę, wstał i opuścił pokój głośno trzaskając drzwiami. Zostawił nic nie rozumiejącego blondyna samemu sobie. W tej chwili nie obchodziło go, co zrobi. Chciał po prostu wyjść, wolał nie kontynuować tej rozmowy w swoim obecnym stanie, to mogłoby się źle skończyć. Bardzo źle. Cholerny Naruto!  Silne uderzenie w ramię zmusiło go do powrotu myślami do chwili obecnej. Mimowolnie odwrócił głowę w tamtą stronę, a widząc wredny uśmieszek osoby, która go potrąciła poczuł jak krew w nim wrze, rwąc się do ataku. Co by się stało gdyby tak... ? Przecież, właśnie na takie sytuacje przygotowywał cię trening , usłyszał cichutki szept w swojej głowie. Przymknął na chwilę powieki, stężał w sobie i kiedy otworzył oczy skupił wzrok na przeciwniku.

- Uważaj jak chodzisz - warknął nieprzyjemnie.

- Kłótnia w pokoju? - gwizdnął drugi chłopak. - Nie przypuszczałem, że jesteś taki... zaborczy.

- Sai - wypowiedziane w ten sposób, zabrzmiało jak groźba, ostrzeżenie.

Uśmiech nie schodził z jego ust, kiedy powoli podchodził do Sasuke. Wydawało się, że zupełnie nie przejmuje się napięciem panującym między nimi. Wręcz przeciwnie, cieszył się z tego, napawał chwilą i napuszał niczym dumny paw. Swoistej atmosfery dodawało również dość słabe w tej części korytarza światło.

- Zastanawiam się, jakby to było mieć go u siebie... - Przyłożył palec wskazujący prawej ręki do klatki piersiowej bruneta i przesunął go lekko w dół  - na własność. Codziennie torturować opalone ciało, nacinać je i patrzeć na strumienie krwi, opuszczającej go wraz z życiem i słyszeć jak błaga o litość - oblizał usta wyobrażając sobie tą scenę. Sasuke starał się panować nad sobą, uznał, że może zebrać trochę informacji. Ciekawych informacji. A przynajmniej spróbuje.

- Czego chcesz? - zimny, spokojny głos przeciął powietrze sprawiając, że jego rozmówca zatrzymał powolnie sunący po klatce piersiowej palec i podniósł wzrok na jego oczy.

- Czego chcę? - oblizał usta i zaśmiał się bynajmniej nie wesoło. W tym śmiechu było coś, co kazało Sasuke wytężyć umysł, analizować słowa i zachowanie drugiego chłopaka jeszcze dokładniej. Jednym ruchem odtrącił od siebie jego dłoń i zmrużył oczy, szukając gestu, małego drgnięcia, które powiedziałoby mu cokolwiek, o brunecie stojącym na przeciw niego. Wystarczy malutkie potknięcie, pozornie nieistotny błąd by mógł rozgryźć swojego przeciwnika. Tak, tego również go uczono. Umiejętności analizowania i wyciągania szybkich wniosków na podstawie niewielkiej ilości informacji.

- Czego ja chcę? - powtórzył pytanie uśmiechając się szeroko, uśmiechem, który nie sięgał oczu. One pozostawały nieprzeniknione. Zupełnie jak powierzchnia lustra, odbija wszystko, ale nie pokazuje nic własnego. -  To czego, ja pragnę w tej chwili jest zupełnie nie istotne - lekko odchylił głowę do tyłu. Aż się prosił o złapanie za tą białą szyję i zaciśnięcie na niej palców. O tak, to byłoby ciekawe. - Ważniejsze jest to, co muszę zrobić - znów się zaśmiał. - Niestety w tej chwili jest to niemożliwe - dodał jakby ze smutkiem.

- To znaczy?

- No proszę, ciekawość w tyłek kuje? - uśmiechnął się ironicznie.

- Najwyraźniej tobie takiego kłucia brakuje - odpowiedział mu w ten sam sposób. -  Co chcesz zrobić z Uzumakim?

Sai zacmokał kiwając na niego palcem wskazującym, w geście jakim małym dzieciom pokazuje się, że źle robią. Przechylił głowę w lewo opierając ją na własnym ramieniu.

- Cierpliwości. Wszystkiego się dowiesz.

Kiedy ponownie otwierał usta by coś jeszcze dodać usłyszeli kroki zbliżającej się osoby. Obaj spojrzeli w tamtym kierunku. Sasuke marszcząc brwi, Sai wzdychając ciężko, teatralnie. Spojrzał na zegarek, jakby nagle przypomniał sobie o ważnym spotkaniu, na które spóźni się. Odwrócił się do Sasuke, jednym krokiem pokonał dzielącą ich odległość i złapał go za przód koszulki zaciskając dłonie w pięści. Usta przysunął do jego ucha:

- Będzie błagał o litość, a ty nie będziesz w stanie mu pomóc - wysyczał z satysfakcją. - Osobiście wysączę z niego całą... - przerwał krzywiąc się z bólu. Sasuke złapał za ciemne włosy i mocnym szarpnięciem odciągnął go od siebie. Zapewne pozbawił go kilku włosów. Teraz patrzył z wściekłością w równie czarne co jego własne, oczy przeciwnika.

- Dokończ - powiedział cicho.

- ... krew. Odbiorę mu moc - sapnął próbując dosięgnąć dłoni bruneta. - Zrobię z nim co tylko będę chci...ał... - jęknął kiedy dłoń w jego włosach zacisnęła się mocniej.

- Co tu się dzieje? - Z za rogu wyłonił się Kakashi. Jednym spojrzeniem ocenił sytuację i zmarszczył gniewnie brwi otwierając usta by ich pouczyć.

- Właśnie skończyliśmy rozmawiać - uprzedził go Sasuke. Puścił włosy bruneta, poprawił ubranie i szybkim krokiem oddalił się w kierunku wyjścia z budynku, nie zaszczycając nauczyciela nawet prychnięciem. Sai wzruszył ramionami, odwrócił się i ruszył w kierunku przeciwnym do bruneta. Na jego ustach pojawił się tajemniczy uśmiech.

Czas zacząć zabawę, pomyślał nim otworzył drzwi swojego pokoju.